Het is eigenlijk al weer een hele tijd geleden begonnen, ik denk ongeveer twee jaar, januari 2001. In die tijd was er nogal wat gebeurt, mijn oma lag in het ziekenhuis, een nieuwe baan en mijn vader was opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis (manisch depressief). Ik voelde me erg moe en kreeg een soort rare aanvallen, benauwd, pijn op mijn borst, en werd angstig. Kon niet meer relaxen, voelde me de hele dag opgejaagd. Wanneer een aanval kwam dat wist ik niet, het had niet echt met drukte of op straat te maken.

In een blaadje had ik toen wat gelezen over hyperventilatie en aangezien er toen veel gebeurd was dacht ik dat moet het zijn. Ik naar de huisarts nou die dacht het ook en ik was toen best gerustgesteld, ik moest gewoon iets gas terug nemen. Maar helaas daar gingen de aanvallen niet van weg, ze werden alleen maar erger. Dit heeft ongeveer ander half jaar geduurd, tot ik soms bijna geen adem meer kon halen, mijn hart constant 160 per minuut bleef gaan. Hierbij kwam ook nog dat erbij mij het Syndroom van Tietze was geconstateerd, een ontsteking aan je borstbeen, die het gevoel van een hartaanval versterkte.

Ik was toen al een aantal keren bij mijn huisarts geweest, maar die kon niets vinden zón gezonde jonge meid nee hoor die had niets. Op een dag werd het mijn vriend echt te erg, toen was ik inmiddels al bij een haptonoom, Reiki-Master, een instituut voor homeopathie geweest en niets had geholpen en niemand had wat kunnen vinden, hij mee naar de huisarts en stond erop dat ik een hartonderzoek zou krijgen.

Eindelijk naar het ziekenhuis, na twee weken werd ik gebeld door mijn internist ze hadden het gevonden mijn schildklier werkten te snel.

Ik was toen al erg ziek en echt kapot, je moet je voorstellen een kachel die de hele dag op vol staat te branden, ik was wel lekker wat kilooos afgevallen, maar kon echt niets meer, een klein stukje lopen was teveel, eigenlijk was naar de wc gaan al te zwaar.

“ Met een paar pillen was ik zoweer boven op” zei mijn internist. Nou voordat je je energie weer hebt opgebouwd en je lichaam weer vertrouwd. Toen kwam ik het artikel in de Santé tegen over Baanfit. Ik gebeld en had meteen de volgende week een afspraak met Ramon. Ik was al een tijdje niet echt buiten wezen wandelen dus die eerste afspraak was echt een ramp. Maar ik bleef volhouden en Ramon heeft mij toen echt geleerd dat ik een stukje kon lopen zonder dat ik een hartaanval zou krijgen. Ik voelde me zelfs erg lekker na zón wandeling in de duinen.

De pijn op mijn borstbeen bleek achteraf ook geen syndroom van Dietse te zijn, maar een gedraaide rib. Bij de chiropractor hebben ze deze weer recht kunnen draaien.

Inmiddels ben ik weer aan het werk en wandel ik hele stukken met mijn hondje, heerlijk!

Wat ik eigenlijk met mijn verhaal wil duidelijk maken, vertrouw op je eigen lichaam.