Het verhaal van Linda
Date

17 augustus 2005

Category

Re-integratie

Tja, en dan gebeurt er iets dat je niet begrijpt. Je kan Niet meer! Om 5 over 6, in de nachtdienst.
Al jaren werk ik op de Spoedeisende Hulp met veel plezier en inzet. De hectiek van deze afdeling vond ik heerlijk, daarbij was/ben ik moeder van 2 prachtig jonge kinderen, sportte ik graag en hield er een goed gevuld sociaal leven op na.
In een half jaar tijd gebeurde er 4 nare dingen, waar achteraf gezien al mijn energie in ging zitten. Ik dacht dus dat ik alles aan kon, dat mijn lichaam ook alles aan kon, maar niets bleek minder waar.
In die nachtdienst werd ik plots niet goed. Pijn op de borst, een gejaagd gevoel, het idee dat ik maar flauw zou vallen. Heb me op mijn afdeling na laten kijken maar er kwam niets uit. Onderweg naar huis kreeg ik last van hyperventileren (echt nóóit eerder gehad) en angstaanvallen. Ik dacht dus dat ik dood ging! Maar zoals je leest is dat dus niet gebeurd.
De huisarts concludeerde dat ik het maar even rustig aan moest doen.
Ondertussen kon ik niet meer van vermoeidheid, slapen deed ik al slecht maar toen helemaal niet meer, enorme onrust, geen geluid kunnen horen (telefoon super irritant), concentratieverlies (kon trouwens wel een boek lezen), pijn op de borst, hartkloppingen, gejaagdheid in me, hyperventileren, zomaar spontaan kunnen huilen en dan opeens was het weer over, durfde geen boodschappen te halen omdat ik bang was dat ik zou flauwvallen, kaakspieren waren constant verkrampt, geen geduld, geen auto kunnen rijden (heb wel mijn rijbewijs hoor). Ik had zelfs het gevoel dat ik de grip op mezelf zou verliezen en mezelf iets aan zou kunnen doen.
Sommige van deze opsommingen kwamen en gingen wanneer ze maar wilde, dit zorgde voor vervelende, zoals ik het noem, dippen. Ik snapte niet wat me allemaal overkwam, maar wist wel dat ik dit niet alleen op kon lossen.
Zo kwam ik bij de ARBO, maatschappelijk werk, 2 x psychologen, haptonomie, reiki, yoga, farmaceutische medicijnen (slaaptabletten en ontspanners), bergen homeopathische medicijnen en vitamines uiteindelijk bij Baanfit terecht. Onder tussen was ik een jaar verder.
Het idee van Baanfit sprak me gelijk aan. Buiten in de natuur sporten en praten met iemand die dezelfde ervaring heeft als jij, daarvoor geleerd heeft en dus weet waar hij het over heeft. Op de site kwam ik een heleboel herkenbare informatie tegen. Nog steeds ben ik mijn P&O functionaris dankbaar dat deze begeleiding mij toegekend werd.
Ik werd gekoppeld aan Ramon en we spraken af in Wassenaar voor onze eerste ontmoeting, waar ik in het begin best tegen op zag. Mijn vader werd gestrikt om te rijden. Ramon gaf me vertrouwen en inzicht in mijn burn-out, gaf me handvatten hoe ik het beste om kon gaan met mijn dippen en angsten, hij hielp me bij dreigende conflicten met mijn direct leidinggevende. Al snel ging ik uitzien naar onze wekelijkse ontmoetingen. Het werd een soort uitlaatklep en ik had eindelijk het idee dat ik bezig was met mijn herstel. Ik heb kunnen huilen, lachen en mezelf kunnen zijn. Regelmatig hield Ramon me een spiegel voor. Zo heb ik kunnen leren om niet zo perfect te hoeven zijn en die lat niet zo hoog te leggen. We kwamen er achter dat het cortisol hormoon mede de oorzaak was van mijn burn-out. Dit was voor mij belangrijk, want ik wilde zo graag weten en begrijpen waarom mij dit overkwam.
Bij het einde van de begeleiding was ik zodanig hersteld dat ik weer mijn eigen uren kon draaien bij mijn werkgever. Af en toe komen die dippen nog wel langs, maar lang niet zo heftig en lang als een jaar geleden. Langzaam aan ga ik het sporten weer oppakken en mijn sociale omgeving wat meer aandacht geven. Het oude niveau van dingen kunnen doen zal ik niet meer halen en mijn grenzen moet ik altijd bewaken, maar het stil staan en echt genieten van een moment is iets wat ik vroeger niet kon en nu wel.
Ramon nogmaals onwijs bedankt voor al je steun en gezelligheid.
Groetjes,
Linda