We leven nu medio april 2008. Mijn eerste contact met mijn reïntegratiecoach van Baanfit, Ramon van Bergem, dateert al weer van een jaar of twee, drie terug. Indertijd zat ik, als ambtenaar in dienst bij “een” sociale dienst, al bijna tweeëneenhalf jaar (!) thuis. Na enkele jaren op detacheringsbasis de wet Bijstands Besluit Zelfstandigen (BBZ; bijstand voor (startende) zelfstandigen) uitgevoerd te hebben, had ik een rechtstreeks dienstverband geaccepteerd bij de betreffende sociale dienst.

Ik ben een achtenveertigjarige man, vrijgezel, kinderloos, hetero, hoogintelligent en – wellicht daardoor – soms eigenwijzer dan goed voor me is. Na mijn gymnasium-β diploma ben ik zo’n tien jaar in de muziekindustrie (praktische organisatie van popconcerten door heel Europa) werkzaam geweest. In de volgende tien jaar heb ik het tot vestigingsmanager van een detacheringsbureau geschopt. Mijn vestiging had op zijn piek 170 man extern gedetacheerd met een omzet van tien miljoen. Gulden, geen Euro. Na enkele jaren als vestigingsmanager belandde ik door een combinatie van burn-out en arbeidsconflict in de WAO.

Vanuit de gedachte dat ik bij de overheid mijn detacheringservaring in een minder commerciële omgeving zou kunnen gebruiken, heb ik vanuit mijn WAO-situatie een cursus “Medewerker CWI” gevolgd. (De persoonlijke inzet van een arbeidsdeskundige van het GAK (hij belde mij bijvoorbeeld op een zaterdag!) heeft daarbij een grote rol gespeeld). Mede dankzij die cursus ben ik bij mijn huidige werkgever terechtgekomen.

Momenteel ben ik voor 55-65% arbeidsongeschikt, heb een WAO-uitkering, maar werk daarnaast weer dertig uur per week in loondienst.

De werkdruk bij Sociale Diensten stijgt en daalt in relatie tot de conjunctuur: als het economisch slechter gaat, neemt het aantal cliënten toe. In een periode van hoogconjunctuur neemt weliswaar de werkdruk wat betreft “gewone” bijstandsuitkeringen af, maar omdat veel mensen in zo’n periode voor zichzelf willen beginnen, neemt de werkdruk wat betreft startende zelfstandigen juist toe.

Door de complexiteit van de betrokken wet- en regelgeving duurt het zeker een jaar voordat nieuwe BBZ-medewerkers volledig ingewerkt zijn. Daardoor kan het uitvallen van één medewerker tot een kettingreactie leiden: minder mensen leidt tot hogere werkdruk leidt tot meer ziekteverzuim leidt tot hogere werkdruk leidt tot enzovoorts. Dit effect, gecombineerd met het overlijden van mijn vader en het niet nakomen van een toezegging die mij bij mijn sollicitatie gedaan was, had tot gevolg dat ik opnieuw uitviel.

Dankzij de Wet Poortwachter werd in mijn situatie op een gegeven moment (na zo’n twee jaar thuiszitten) een reïntegratiebedrijf ingeschakeld, dat een reïntegratieplan opstelde. Loopsessies bij Baanfit vormden een onderdeel van dat plan.

Helaas verliep daarna niet alles volgens (reïntegratie-) plan. Eind 2005 gooide ik de kont tegen de krib – of misschien de knuppel in het hoenderhok – omat ik mij op dat moment vanuit het andere reïntegratiebedrijf té veel gepusht voelde door mijn begeleider. De loopsessies bij Baanfit, met Ramon, waren op dat moment al begonnen.

Nu, april 2008, ben ik al zowat anderhalf jaar (vanaf 1-1-2007) volledig hersteld. Met andere woorden: ik werk de uren die ik móét werken (dertig uur per week) en zelfs méér, en ik doe dat bovendien met veel plezier! Op dit moment heb ik 80 spaaruren in de plus (wij klokken nog). Door een negatieve bril bezien zou je kunnen zeggen dat ik (al weer) te perfectionistisch bezig ben en daardoor te veel werk. Maar wanneer ik de zaken door een positieve bril zie denk ik: klaarblijkelijk voel ik me goed in mijn werk, want anders had ik nooit zoveel (bijna drie weken) meer gewerkt dan nodig!.

Baanfit, in mijn geval in de persoon van Ramon van Bergem, heeft een grote, misschien zelfs essentiële, rol gespeeld in mijn herstelproces. Baanfit heeft als eerste ontdekt dat de combinatie van persoonlijke aandacht (door een coach) en fysieke inspanning (lopen), gecombineerd met de rustgevende invloeden van een natuur- en bij voorkeur bosrijke omgeving en een deskundige begeleiding, tot spectaculaire verbeteringen op mentaal gebied kan leiden bij mensen die “in een dip” zitten. Ik heb van die ontdekking veel profijt gehad.

Voor mij heeft de Baanfit-aanpak op meer dan één manier bijgedragen aan mijn “herstel” of, beter gezegd, aan het feit dat ik de afgelopen jaren véél meer inzicht heb gekregen in “what makes me tick” of, in goed Nederlands, hoe ik in elkaar zit en waarom ik reageer zoals ik reageer. Ik ben mij meer bewust van mijn kwaliteiten, én van de daarmee samenhangende “valkuilen”. Door dat toegenomen inzicht kan ik de valkuilen beter vermijden, en mijn kwaliteiten beter benutten!

Rond mijn veertigste ben ik recreatief gaan hardlopen. Op mijn drieënveertigste heb ik een halve marathon gelopen. Pas daarná ben ik bij Baanfit terechtgekomen. Voor mij waren de positieve effecten van conditieverbetering dus geen verrassing. De begeleiding vanuit Baanfit heeft mij echter geholpen deze positieve effecten in “werk-termen” te vertalen, waar ik ze voordien alleen in privé-termen had geïnterpreteerd.

Er resteren op dit moment nog vier loopsessies met Ramon. Ik heb die halve marathon indertijd nét onder de twee uur afgelegd. Ik wil eigenlijk ooit nog wel eens een halve, of misschien zelfs een hele (New York?) marathon lopen. Ramon zal de eerste zijn die de uitslag hoort.