15 juni 2007 was voor mij een donkere dag, de dag dat mijn werkgever me naar huis stuurde met de mededeling dat ik voorlopig niet meer zou terugkomen en dat ik hoogst waarschijnlijk een burnout had. De dagen erna zat ik thuis op de bank en het enige wat ik kon doen was huilen en me hulpeloos voelen. Ik, die altijd zo sterk was, altijd maar doorging en me alleen maar ziek meldde als ik bij wijze van spreken een been gebroken had.
Het realiseren kwam in de weken erna, het realiseren dat ik alleen dit niet kon verwerken en hier niet alleen uit kon komen. Het realiseren dat ik het zo ver op mijn werk had laten komen dat ik nu thuis zat, dat ik jaren lang over mijn grenzen ben gegaan en altijd maar denkend dat het met een weekend rust of een paar weken vakantie wel weer over zou gaan, die altijd aanwezige vermoeidheid. Dat ik iedere avond op de bank voor de buis hing gaf me altijd het gevoel dat ik me aan het opladen was voor de volgende werkdag, maar niets bleek natuurlijk minder waar.
De angst voor mijn werk had inmiddels zulke grote vormen aangenomen dat ik niet meer langs kantoor durfde te rijden maar dat ik liever een heel stuk omreed om maar dat gebouw niet te zien. In mijn gedachten kwam ik de schuifdeuren niet door zonder een paniekaanval te krijgen en het feit dat de dag dichterbij kwam dat ik met de reïntegratie zou moeten beginnen, daar lag ik nachten van wakker.
Ik heb na een aantal weken bij de ARBO arts aangegeven dat ik aan mijn herstel wilde gaan werken, dat ik voelde dat het thuiszitten niets oploste en dat ik er alleen niet uit kon komen, ik wilde leren mijn grenzen bewaken, vaker nee durven zeggen, die alomvattende angst voor het werk kwijt raken.
Hij verwees me door naar Arbeid & Psyche, waar ik eerst een aantal individuele sessies kreeg met een psycholoog en daarna in september 2007 ging meedoen aan groepstherapie met nog 5 andere dames, in hetzelfde schuitje als ik. Vreselijk vermoeiend was dat, om naast mijn eigen ellende ook alle problemen van mijn mede-burnoutters te moeten aanhoren. Al na een paar sessies kreeg ik het idee dat ik daar niet op mijn plaats zat. Ik kreeg er niet de persoonlijke steun en adviezen waar ik zo vreselijk naar op zoek was. Er was weinig tijd voor eigen inbreng en ook met vragen bleef ik zitten. Inmiddels was ik ook al een paar weken met een hele langzame reïntegratie bezig en alles wat ik op mijn werk meemaakte wilde ik delen met iemand die mij daar positieve- dan wel negatieve feedback op zou geven, iemand die wist wat ik aan het doormaken was en iemand waar ik op terug zou kunnen vallen, indien nodig, iemand die mijn talloze vragen kon beantwoorden.
Bij de groepstherapie kreeg ik dit niet, en vaak na zo’n sessie reed ik naar huis en voelde me dan nog meer onbegrepen en nog vertwijfelder dan anders. Door de burnout durfde ik niet meer op mijn eigen oordeel te vertrouwen, want juist door mijn eigen oordeel zat ik immers in deze situatie. Half december was de groepstherapie afgerond en eigenlijk kwam het er op neer dat je weer terug werd gezet de wijde wereld in, zoek het maar uit… wij zijn klaar hier. Ik voelde me alsof ik aan een takje hing te bungelen zonder vangnet eronder. Ik voelde dat ik het niet alleen kon en ben op internet op zoek gegaan naar iemand, iemand die mij wilde bijstaan in mijn reïntegratie, iemand die begreep in wat voor situatie ik verkeerde.
Via de burnout-startpagina viel mijn oog op “lopen tegen burnout”, de site van Baanfit. Ik was altijd aan het sporten geweest maar door mijn moeheid van de laatste jaren schoot dat er regelmatig bij in, geen zin, geen fut in mijn lijf en ga zo maar door. Ik heb de site aandachtig bekeken en wat voor mij de doorslag gaf was een verhaaltje over iemand (m/v) die na een sessie met Ramon nog een laatste sprintje moest trekken, nog even naar dat bruggetje. Diegene was eigenlijk al zo moe maar omdat het hem werd gevraagd/opgelegd en deze meneer geen nee kon zeggen (hoe herkenbaar) ging hij toch maar van start, waarop Ramon na 70 of 80 meter zei, stop maar, je haalt het wel. De metafoor van dit verhaaltje sprak me vreselijk aan, waarom 100% geven als 70% of 80% ook genoeg is?
Ik heb de telefoon gepakt en kon vrijwel meteen met Ramon aan de slag. Onze eerste kennismaking was in de mooie duinen van Overveen. Hij had me meteen al aan het huilen de eerste paar minuten, hij stelde de juiste vragen en dit waren vragen van iemand die wist wat ik doormaakte en in wat voor situatie ik verkeerde. Die herkenning was dan ook precies wat ik zocht en ik wist dat ik hier op mijn plek zou zijn; we spraken af voor 20 sessies.
De eerste paar keer liet Ramon me een aantal oefeningen doen die meteen een bepaalde herkenning teweegbrachten. Bepaalde gewoonten die ik me in mijn werk had aangeleerd, snel naar de eindstreep om me dan vervolgens meteen weer om te draaien om snel weer verder te gaan met de volgende klus. Dat was mijn manier van werken en dus ook mijn manier in het lopen met Ramon. Geen pauzes nemen maar almaar met een rotgang doordenderen. Gaandeweg onze sessies begonnen de gedachten in mijn hoofd zich herplaatsen en begon ik inzicht te krijgen in mijn manier van werken en begon ik het (werkend) leven weer een stuk zonniger in te zien. Inmiddels waren mijn reïntegratie-uren weer wat uitgebreid en kon ik alles wat ik meemaakte overleggen met Ramon, de angsten, de onzekerheden en alles wat die week op mijn pad was gekomen.
Een ander zeer belangrijk aspect wat ik van Ramon heb mogen leren is het tijd vrij maken om buiten het werk om andere dingen te gaan doen. Wat vond ik leuk, wat zou je graag nog willen doen? Met deze vragen was ik allang bezig toen ik net thuis zat en de twijfel toesloeg of ik dit werk ooit nog wel kon doen maar ook vooral of ik wel wilde terugkeren. Ik heb toen op internet een beroepskeuze test gedaan maar daar kwam niet echt iets uit waarvan ik meteen enthousiast werd. N.a.v. die uitslag kreeg ik een tijdje later een mailtje met studiekeuzes die aansloten op mijn ingevulde antwoorden en het eerste waar mijn oog op viel was “sportmassage”. Goh, wat leek me dat leuk en interessant, niet zozeer om meteen een nieuwe carrière te beginnen maar je weet maar nooit. Hier uitgebreid met Ramon over gesproken en natuurlijk eerst de grote twijfel uitgesproken of ik het wel zou kunnen, qua leerstof en qua uren die ik ermee bezig zou zijn. Heel voorzichtig liet Ramon doorschemeren dat ik misschien dan wat minder zou kunnen gaan werken? Daar had ik zelf nooit bij stil gestaan, mijn werk was immers een fulltime baan, maar het zaadje dat hij met deze vraag geplant had werd alsmaar groter tot ik na een aantal weken bij hem terugkwam met de mededeling dat ik me had opgegeven voor de opleiding die afgelopen september van start is gegaan en dat ik met mijn werkgever had besproken en hij het prima vond als ik 1 dag per week minder zou gaan werken.
Nu is het bijna eind oktober en zijn we bijna door de sessies heen. De frequentie was inmiddels afgenomen van 1x per week naar 1x in de 2 of 3 weken. Ook zijn we de laatste maanden het Amsterdamse Bos ingeweest ipv Overveen, dat scheelde mij nogal wat reistijd en gaf me dus uiteindelijk meer rust. Het enige minpuntje hiervan was dat we de mooie Schotse Hooglanders uit de duinen niet meer zagen.
Ik ben in juli weer volledig hersteld gemeld op mijn werk en werk nu 4 dagen in de week en de 5e dag gebruik om lekker bij te tanken van de werkweek en een hele avond school. Het bevalt me goed, ik merk dat ik het afgelopen jaar vreselijk veel geleerd heb, ik ren niet meer als een kip zonder kop op het werk rond, heb het af en toe zelfs rustig zonder schuldgevoel en het belangrijkste van alles is dat ik nu kan aangeven waar mijn grenzen liggen en dat ik nee kan, mag én durf te zeggen. Ik ben er nog niet hoor, misschien kom je wel nooit meer over zo’n burnout heen maar in ieder geval geeft het je inzicht waar je zwakke punten liggen, wat je daaraan kan doen en vooral: hoe ga je ermee om!
Ik heb inmiddels 6 lessen gehad van de opleiding sportmassage die in september is begonnen en mede hierdoor kan ik het werk veel beter relativeren doordat, zoals Ramon mij al aangaf, er nu ruimte in mijn hoofd is voor andere dingen waardoor het werk niet meer alomvattend is. Ik raad iedereen aan die door een burnout thuis is komen te zitten en met veel vragen zit en zoekend is naar antwoorden, een afspraak te maken met Baanfit. Mij heeft het in ieder geval zeer zeker geholpen en Ramon, ontzettend bedankt daarvoor!!